Op deze cd hebben Nico Backton & The Wizards of Blues het bewijs geleverd: het zijn tovenaars van de ouderwetse vooroorlogs klinkende akoestische blues! Een album dat echt meer dan de moeite waard is om te beluisteren. Eigenlijk is het gewoon een must have !
Bluesforum.nl
Door El Mano & Bertje
Nico Backton is very pleased to present the ‘Wizards of Blues’ for a musical journey from Memphis to Chicago, crossing the shores of the Yazoo River… With Chris MICHEL on bass, François MINICONI on drums and Richie FARET on harp.
Zo begint Nico het verhaal over zijn band.
Nico Backton is Belg van origine, geboren in Gent in 1974, kwam op zijn 12e in aanraking met blues, leerde toen gitaar, deed een opleiding aan de Antwerpse Jazz Studio, toerde door Europa oa met Freddy Stark, Thierry Gutmann, Enrico Crivellaro, Marc Lelangue en Muzz Horn, ontmoete Youssou ’N Dour tijdens een rondreis door Senegal en neemt hij in 1996 zijn eerste akoestische solo cd op: Yazoo River Blues.
Uiteindelijk vestigt Nico zich in het diepe zuiden van Frankrijk. Hier verzamelt hij enkele gerenommeerde Franse bluesartiesten om zich heen: bassist Chris Michel, drummer François Miniconi en bluesharpist Richie Faret. De band Nico Backton & The Wizards of Blues heeft het levenslicht gezien.
In 2005 ontvangt de band haar eerste grote prijs: de Tremplin Blues van het Blues sur Seine Festival, gevolgd in 2006 met de Tremplin Blues Orange des Rendez-vous de l’ Erdre in Nantes. Tevens verschijnt in dat jaar het debuutalbum van de band: Back Door Blues. Bevatte het debuut alleen covers van vooroorlogse bluesnummers, op het in 2007 uitgekomen album Blues On My Front Door staan ook nummers van eigen hand. Deze wordt zo goed ontvangen in de Franse pers dat ze een van de beste akoestische bluesbands genoemd worden.
En dan verschijnt in oktober 2009 het 3e album: Roots and Stories. Een dijk van een schijf! Een mix van blues, boogie, folk en country.
Opener Duncan and Brady is zo’n country-folk nummer. Een prima akoestische gitaar, door het hele nummer een heerlijke harp en een stem die je toedicht aan iemand uit het Zydeco gebied van Louisiana in plaats van een Franse Belg.Dig
That Boogie is een nummer van eigen hand. Een twinkelende ragtime-boogie ritmisch begeleid op cajon.
Louise Blues is toch wel het hoogtepunt van het album. Origineel van Big Bill Broozy, maar gebracht met zo’n lekker jive/swingachtig ritme waardoor je niet stil kunt blijven zitten, afgewisseld met een paar slide accenten en prachtig rauw stemgeluid.
Blue Monday, I hate Blue Monday… zo begint de 4e track van het album. Haten doe je het beslist niet, 12 snarige gitaar afgewisseld door piano rifs en harmonica licks is het een lekker vrolijk country liedje dat je de hele dag blijft fluiten als je het ’s-morgens eenmaal hebt gehoord. Als je weet dat het origineel van Fats Domino is begrijp je waarom.
Bad Time is een gedragen blues op dobro, in de beste traditie van de Delta blues waarbij je geen moment het idée hebt met een blanke Belg van doen te hebben, en je de mangrove wortels en het moeras kunt ruiken
My Roots geeft een bijna perfecte weergave van de vroege versterkte traditionele Delta blues die doormiddel van 1 of hooguit twee cristal mikes live op wasplaten werd vereeuwigd. Compleet met prachtige harmonica en modderige bas en drum geluiden.
Valentine’s Day Blues is een uptempo nummer op dobro met een lekkere slide. Een echte pure roots blues met een heerlijke harmonicasolo.
Baby, I love You is een heerlijk relaxt, slepend nummer met een lekkere dobro-slide en een prachtige tekst die net even wat extra aandacht verdiend!
Nummer 9 is weer een cover, dit maal van Dr. Feelgood: Tipitina. Een lekkere uptempo versie, waarbij de piano een duetje aangaat met de ritmesectie en weer voorzien van een lekkere slide op de dobro.
Na Duncan and Brady is Goodnight Irene de tweede trational op dit album. Met zijn ,bijna, grommende stemgeluid maakt Nico hier een geweldige uitvoering van, in de traditie van alle groten die hem hierin voorgingen zoals Leo Kotcke en Ry Cooder.
Met T-Model Ford Blues worden we echt mee terug genomen naar de traditionele vooroorlogse blues, weliswaar een 12 snarige slaggitaar, maar zo authentiek zoals je zelden meer tegen komt.
Cigar Box Babe doet de liefhebbers echt watertanden. Een rasechte stompblues gespeeld op authentieke cigarbox guitar, een van sigaren kistjes gebouwd instrument dat een enorme traditie heeft. In het straatarme zuiden was er nauwelijks geld voor een tweedehands gitaar dus werd er van een sigarenkistje een gitaar samengesteld soms met behulp van oude gitaar onderdelen of geheel zelf gebouwd. Anders dan men nu denkt waren dit beslist geen speelgoed gitaren en zijn er veel grootheden op gestart. Heden ten dag is er een opkomende belangstelling voor deze instrumenten en hun bespelers waarvan Seasick Steve een van de bekendere is.
Met 3 covers, 2 traditionals en 7 eigen nummers op deze cd hebben Nico Backton & The Wizards of Blues het bewijs geleverd: het zijn tovenaars van de ouderwetse vooroorlogs klinkende akoestische blues! Een album dat echt meer dan de moeite waard is om te beluisteren. Eigenlijk is het gewoon een must have!